“Giorgio Agamben’in siyaset felsefesinin temelinde, eski Roma hukukunda yer alan homo sacer “kutsal insan” olarak adlandırılan figür yer alır. “Kutsal insan” vatandaşlıktan çıkarılmış; “kurban edilemeyen ama öldürülebilen” kişidir. Onun hayatı hem dinin hem hukukun hem de ahlakın askıya alınmasını simgeler. Dini ritüeller içinde kabul görmez, öldürülmesi ise suç teşkil etmez. Bu tür bir kategorinin varlığı Agamben’e egemenlik denen şiddet biçiminin işleyişini düşündürür. Ona göre egemenlik çıplak hayatlar üreterek kendini var eder. Egemen potansiyel olarak herkesi homo sacer yapma gücüne sahiptir. Böylece siyaset çıplak hayatı, bizzat yaşamı merkezine alan “bio-siyaset olarak” tesis edilir. Agamben bir adım daha ileri gider ve Antik Yunan’da yaşam sözcüğünün iki anlama geldiği bilgisine ulaşır: Bunlardan ilki Zoe ikincisi ise Bios’tur. Zoe, yalın yaşamı işaret eden biyolojik bir varlık, bir var oluş biçimiyken, bios siyasal ve kültürel değere sahip bir yaşamı tanımlamaktadır. Zoe terimi Agamben’e göre çıplak hayata karşılık gelir. Bios ise, toplumsal yaşamın içerisindeki düzene tutunmuştur. (...)”

​

* 'Kutsal İnsan ve Çıplak Hayat' ( - Ezgi Bakçay ) sergi metninden alıntıdır.